لود بالانسینگ لایه ۴ و لود بالانسینگ لایه ۷ چه فرقی می کند؟

لود بالانسینگ یکی از مهمترین عملکردهای یک کنترل کننده تحویل برنامه (ADC) است که به طور مطلوب ترافیک شبکه را در سرورها توزیع می کند تا بهترین عملکرد ممکن برنامه و در دسترس بودن برنامه را ارائه دهد. چند روش مختلف برای این کار وجود دارد ؛ ارجاعاتی را برای متعادل کردن بار لایه ۴ ، متعادل سازی لایه ۷ و حتی متعادل کننده بار L4 / متعادل کننده بار L7 مشاهده خواهید کرد. این به چه معناست و کدام یک از آنها مفیدترین است؟

تفاوت بین لود بالانسر لایه ۴ و لایه ۷ بر اساس لایه های مختلف در مدل مرجع سیستم های باز (OSI) برای شبکه است. یک تنظیم کننده بار لایه ۴ در لایه حمل و نقل کار می کند و از پروتکل های TCP و UDP برای مدیریت ترافیک معاملات بر اساس یک الگوریتم ساده متعادل کننده بار و اطلاعات اساسی مانند اتصالات سرور و زمان پاسخ استفاده می کند. تنظیم کننده بار لایه ۷ در لایه برنامه – بالاترین لایه در مدل OSI – کار می کند و تصمیمات مسیریابی خود را بر اساس اطلاعات دقیق تر مانند ویژگی های سرصفحه HTTP/HTTPS ، محتوای پیام ، نوع URL و داده های کوکی انجام می دهد. یک تنظیم کننده بار L4-7 ترافیک را بر اساس مجموعه ای از خدمات شبکه در لایه های ISO 4 تا ۷ مدیریت می کند که خدمات ذخیره سازی ، دستکاری و ارتباطات را ارائه می دهد.

برای درک ارزش هر یک از این روشها ، ابتدا تفاوتهای آنها را بررسی می کنیم.

لود بالانسینگ لایه ۴

لایه ۴ تعادل بار ، در سطح حمل و نقل کار می کند ، ترافیک را بر اساس اطلاعات شبکه مانند پورت های برنامه و پروتکل ها بدون مشاهده محتوای واقعی پیام ها مدیریت می کند. این یک روش م effectiveثر برای تعادل بار ساده در سطح بسته است. این واقعیت که پیام ها نه بازرسی می شوند و نه رمزگشایی می شوند ، به آنها امکان می دهد سریع ، کارآمد و ایمن ارسال شوند. از سوی دیگر ، از آنجا که تعادل بار لایه ۴ قادر به تصمیم گیری بر اساس محتوا نیست ، نمی توان ترافیک را بر اساس نوع رسانه ، قوانین محلی سازی یا معیارهای دیگر فراتر از الگوریتم های ساده مانند مسیریابی دور رفت و برگشت ، مسیریابی کرد.

لود بالانسینگ لایه ۷

توازن بار لایه ۷ در سطح برنامه عمل می کند و از پروتکل هایی مانند HTTP و SMTP برای تصمیم گیری بر اساس محتوای واقعی هر پیام استفاده می کند. به جای صرفاً ارسال ترافیک خوانده نشده ، یک تنظیم کننده بار ۷ لایه ، ترافیک شبکه را متوقف می کند ، در صورت لزوم رمزگشایی می کند ، پیام ها را بررسی می کند ، تصمیمات مسیریابی مبتنی بر محتوا را اتخاذ می کند ، یک اتصال TCP جدید به سرور بالادستی مناسب ایجاد می کند و درخواست را به سرور می نویسد.

در حالی که نیاز به رمزگذاری جریمه عملکردی برای پردازش لایه ۷ در بر دارد ، می توان با استفاده از قابلیت بارگیری SSL تا حد زیادی آن را کاهش داد. با فعال کردن شبکه آگاه از برنامه ، تعادل بار لایه ۷ به تصمیمات متعادل تر بار و بهینه سازی محتوا اجازه می دهد. با مشاهده یا تزریق فعال کوکی ها ، متعادل کننده بار می تواند جلسات سرویس گیرنده منحصر به فرد را برای ارائه پایداری سرور یا “جلسات چسبنده” شناسایی کند ، و همه درخواست های مشتری را به همان سرور برای کارآیی بیشتر ارسال کند. قابلیت مشاهده در سطح بسته اجازه می دهد تا از حافظه پنهان محتوا استفاده شود و مواردی را که اغلب به آنها دسترسی دارید در حافظه برای بازیابی آسان نگه دارید. از نظر سازمانهای مدرن ، تعادل بار لایه ۷ هوش لازم را برای رسیدگی به پروتکل هایی که پیگ بک یا مالتی پلکس در یک اتصال واحد به منظور بهینه سازی ترافیک و کاهش هزینه های سربار ارائه می دهد ، فراهم می کند.

چرا ADC شما به تعادل بار L4 / تعادل بار L7 نیاز دارد

اگرچه بالانس کننده های بار لایه ۷ عملکرد گسترده تری را ارائه می دهند و تصمیمات مسیریابی هوشمندتری را امکان پذیر می کنند ، اما موارد استفاده مناسب برای هر کدام وجود دارد. لایه ۷ قابلیت دید و آگاهی از برنامه را برای فعال کردن تصمیمات مسیریابی هوشمند ، بهینه سازی و افزایش عملکرد ارائه می دهد. به عنوان مثال ، از زبان نشان داده شده در سربرگ مرورگر می توان برای هدایت بازدیدکنندگان به نسخه محتوای مناسب استفاده کرد. برای ارائه بهترین تجربه ممکن برای هر کاربر ، دستگاه و مکان ، در حالی که الزامات سازمان برای رعایت ، محلی سازی محتوا و کارآیی را برآورده می کند ، یک ADC باید قابلیت تعادل بار را در هر دو لایه ۴ و ۷ ارائه دهد تا نیازهای مختلف برنامه را برآورده کند.