لود بالانسر DNS چیست؟

لود بالانسر DNS تمرین پیکربندی یک دامنه در سیستم نام دامنه (DNS) است به گونه‌ای که درخواست‌های مشتری به دامنه در میان گروهی از ماشین‌های سرور توزیع شود. یک دامنه می تواند مربوط به یک وب سایت، یک سیستم پست الکترونیکی، یک سرور چاپ یا سرویس دیگری باشد که از طریق اینترنت قابل دسترسی است.

DNS به عنوان “دفترچه تلفن” برای اینترنت عمل می کند: نام های دامنه مانند www.abc.com را که معادل نام های شخصی یا تجاری در دفترچه تلفن هستند، به آدرس های پروتکل اینترنت (IP) مانند ۱۷۲٫۱۶٫۲۰۵٫۳ نگاشت می کند. معادل شماره تلفن هستند. هر دستگاهی که داده ها را در اینترنت ارسال یا دریافت می کند دارای یک آدرس IP منحصر به فرد است که نرم افزار و سخت افزار مسیریابی اینترنت برای شناسایی و مکان یابی دستگاه از آن استفاده می کند. DNS چیزی است که به کاربران امکان دسترسی به یک وب سایت با نام را می دهد، که برای اکثر مردم به خاطر سپردن آن آسان تر از رشته اعداد در یک آدرس IP است.

در ساده‌ترین راه‌اندازی، یک کامپیوتر واحد میزبان داده‌های یک دامنه است. هنگامی که یک کلاینت تفکیک نام دامنه را درخواست می کند، DNS آدرس IP سرور واحد را برمی گرداند. امروزه بسیاری از دامنه‌ها از چندین ماشین سرور استفاده می‌کنند – برای محافظت در برابر خرابی سرور یا مدیریت حجم ترافیک بالا، از جمله دلایل دیگر – و در این مورد DNS لیستی از آدرس‌های IP سرورها را در پاسخ به درخواست وضوح نام برمی‌گرداند.

اگر در این بخش از لود بالانسر استفاده نشود بار یک سرورکم و بار دیگری زیاد می شود و دچار اختلال در سرویس خواهیم شد.

چگونه لود بالانسینگ DNS کار می کند

لود بالانسر DNS بر این واقعیت متکی است که اکثر مشتریان از اولین آدرس IP که برای یک دامنه دریافت می کنند استفاده می کنند. در اکثر توزیع‌های لینوکس، DNS به‌طور پیش‌فرض، فهرستی از آدرس‌های IP را هر بار که به یک کلاینت جدید پاسخ می‌دهد، با استفاده از روش دورگرد ارسال می‌کند. در نتیجه، کلاینت‌های مختلف درخواست‌های خود را به سرورهای مختلف هدایت می‌کنند و به طور موثر بار را در گروه سرور توزیع می‌کنند.

متأسفانه، این اجرای ساده لود بالانسر DNS مشکلات ذاتی دارد که قابلیت اطمینان و کارایی آن را محدود می کند. مهم‌تر از همه، DNS قطعی یا خطای سرور یا شبکه را بررسی نمی‌کند و بنابراین همیشه همان مجموعه آدرس‌های IP را برای دامنه بازمی‌گرداند، حتی اگر سرورها از کار افتاده یا غیرقابل دسترسی باشند.

مشکل دیگر به این دلیل پیش می‌آید که آدرس‌های حل‌شده معمولاً توسط سرور های DNS میانی (به نام Resolers) و کلاینت‌ها برای بهبود عملکرد و کاهش میزان ترافیک DNS در شبکه، کش می‌شوند. به هر آدرس حل‌شده یک طول عمر اعتبار اختصاص داده می‌شود (به نام time-to-live یا TTL)، اما طول عمر طولانی به این معنی است که مشتریان ممکن است به موقع از تغییرات گروه سرورها مطلع نشوند و طول عمر کوتاه دقت را بهبود می‌بخشد اما منجر به افزایش پردازش و ترافیک DNS که ذخیره سازی در وهله اول به منظور کاهش آن است.

چه زمانی از یک لود بالانسر برای DNS استفاده می کنیم؟

تعادل بار معمولاً برای متعادل کردن ترافیک در سیستم‌های اضافی مانند سرورهای وب یا برنامه استفاده می‌شود. بنابراین اگر یک سرور در دسترس نباشد، چندین سرور دیگر آماده هستند تا بار ترافیک را به عهده بگیرند.